The sleepthief

Τέλειωσαν επιτέλους οι εξετάσεις!!!
Τώρα όμως αρχίζουν τα καλοκαιρινά, το οποίο σημαίνει ότι για ένα μήνα θα πρέπει να πηγαίνω κάθε μέρα στην ομόνοια και ουσιαστικά να έχω μόνο ένα μήνα διακοπών , τον Αύγουστο
Δύσκολα τα πράγματα πλέον...
Από εδώ και μπρός τελειώνουν τα γερμανικά, το τσέλο και οι κάθε είδους εξωσχολικές δραστηριότητες. Αυτό το χρόνο θα πατήσουμε pause στη ζωή. Αυτό το χρόνο θα προσπαθήσουμε να εξασφαλίσουμε μια ολόκληρη ζωή...
Αναγκαζόμαστε να επιλέξουμε ένα επάγγελμα που θα καθορίσει όλη μας τη ζωή, χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε και τι ακριβώς μας ταιριάζει.
Ότι όμωςς και να πούμε, όσο και αν δεν μας αρέσει, οι Πανελλήνιες υπάρχουν και θα πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε για να επιτύχουμε. Να δώσουμε το 100% των δυνάμεών μας και ότι βγει...

Και αν αρχίσουμε να απελπιζόμαστε, όταν μέσα στο κατακαλόκαιρο διαβάζουμε τόννους βιβλίων, ας σκεφτούμε ότι ίσως την ίδια ώρα και στιγμή, τον επόμενο χρόνο θα ξεκουραζόμαστε σε κάποια χρυσαφένια παραλία του Αιγαίου...

Υ.Γ: Όπως καταλάβατε όλα αυτά τα έγραψα πιο πολύ για μένα, για να πείσω τον εαυτό μου και να του δώσω κουράγιο, γιατί όπως και να το κάνουμε είναι άδικο να διαβάζεις μια ολόκληρη χρονιά, χωρίς να είσαι σίγουρος ότι στο τέλος θα βγεις κερδισμένος...
Υ.Γ2: Σιγά-σιγά επισκέπτομαι το blog μου κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα, που να ξεκινήσει η τρίτη λυκείου... μου φαίνεται θα βάλω λουκέτο...

Γρήγορα!
Πρέπει να προλάβω το λεωφορείο ειδ' άλλως θα χάσω την εκδρομή
Και όλα αυτά επειδή δεν έβρισκα το αγαπημένο μου φουτερ (το οποίο ξετρύπωσε στο παρά πέντε το γατί κάτω από το κρεβάτι, να 'ναι καλά)...

Πάλι πρόλαβα για λίγο. Ευτυχώς.
Ξεκινάμε λοιπόν!

Κατ' αρχάς το ταξίδι ήταν πολύ ωραίο, όχι τόσο λόγω αυτών που βλέπαμε έξω, αλλά χάρη στα videoclip που έβαζε ο οδηγός (Ζουζουνια και άλλα τέτοια ωραία, της ηλικίας μας...). Μετά είδαμε το "Της κακομοίρας" με τον Χατζηχρήστο (πολλοστή φορά που τη βλέπω, ωραίο αλλά με πήρε αναγκαστικά λίγο και ο ύπνος...) και μετά ενώ πλησιάζαμε τη γέφυρα Ρίο -Αντίρριο είδαμε το σχετικό ντοκιμαντέρ.

Η γέφυρα ήταν τέλεια! Τόσα χρόνια και το είχα καημό που δεν είχα περάσει, επιτέλους ήγγικεν η ώρα!!! Είδαμε την έκθεση, βγήκαμε φωτογραφίες και ξανά μέσα στο λεωφορείο για Ναύπακτο.

Η Ναύπακτος ήταν μια πολύ ωραία γραφική πόλη, με ένα από τα λίγα κάστρα με 5 γραμμές οχυρώσεων, ένα πανέμορφο παλιό λιμανάκι και μια τεράστια βοτσαλωτή παραλία. Εγώ και ο κολλητός μου, ο Σ., αφού φάγαμε κάτι υπέροχες κρέπες βγήκαμε φωτογραφία σε κάθε τειχαλάκι, κανόνι, πύλη και πυργάκι της Ναυπάκτου με αποτέλεσμα η μπαταρία της ψηφιακής να τα έχει φτύσει μέσα σε 2 μόλις ώρες (βέβαια των φρονίμων τα παιδία πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, δεν ξέρω αν κολλάει, εννοώ όμως ότι είχα πάρει και ανταλλακτική μπαταρία...). Δείτε μια καλλιτεχνική:

Στην Πάτρα φτάσαμε το απόγευμα. Βασικά δεν μέναμε στην Πάτρα (κρίμα!) αλλά σε μιά κοντινή κωμόπολη, τον Ψαθόπυργο, σε ένα ωραίο και απλό ξενοδοχείο.
Ξεκινήσαμε λοιπόν να πηγαίνουμε από δωμάτιο σε δωμάτιο, να δανειζόμαστε σαμπουάν, να βάζουμε μουσική και να κάνουμε κάθε είδους βλακείες (το καλύτερο κομμάτι της εκδρομής ίσως).
Ξεκουραστήκαμε λίγο και μετά ετοιμαστήκαμε για τη νυχτερινή έξοδο. Αυτή η νυχτερινή έξοδος είχε πάρει διαστάσεις θρύλου: άλλοι έλεγαν ότι θα παν σε club, άλλοι ότι θα πιουν και θα μεθύσουν και βέβαια υπήρχαν και άλλοι με όχι και τόσο αθθώες ιδδέες. Οι καθηγητές έλεγαν να πάμε σε ένα ρεμπετάδικο με ζωντανή μουσική. όπως καταλαβαίνετε δεν ενθουσιαστήκαμε κιόλας. Σιγά-σιγά όλο και κάποιος έφυγε. τελικά στο μαγαζί πήγαν μόνο οι καθηγητές. Οι περισσότεροι ακολούθησαν τον Σ. , ο οποίος εκτός από το να βγάζει πόσες φωτογραφίες τον εαυτό του έχει και δίκτυο φίλων σε όλη την Ελλάδα, από την Ορεστιάδα ώς την Καλαμάτα, η Πάτρα θα του ξέφευγε;;; Συνάντησε λοιπόν μια κοπέλα η οποία του σύστησε το ίδιο μαγαζί που έλεγαν και οι καθηγητές, το "Μαρκάτο". Ε, δεν ήταν τελικά ρεμπετάδικο. Είχε ζωντανή κλασική έντεχνη μουσική που παίζουν σταθμοί όπως ο Μελωδία: Αρβανιτάκη, Τσαλιγοπούλου, Σαββόπουλος κτλ. Όμως το πιο ωραίο ήταν το περιβάλλον: ισόγειο και 2 όροφοι με ανοίγματα για να βλέπεις τι γίνεται κάτω, ενώ στους τοίχους και στα τραπέζια είχε αφίσες από ελληνικές ταινίες του '60 (το δικό μας τραπέζι είχε τη "Θεία απ' το Σικάγο" ). Φάγαμε, μιλήσαμε και χαλαρώσαμε, προτού πάρουμε το δρόμο του γυρισμού. Τελικά μας άφησαν μέχρι τις 1.30 και πραγματικά δε χρειαζόταν να καθίσουμε άλλο, αφού ήδη κάποιοι νύσταζαν.
Πίσω στο ξενοδοχείο λοιπόν για τον δεύτερο γύρο αυτής της θρυλικής βραδιάς, ο οποίος δεν εξελίχθηκε όπως τον περιμέναμε. Μέρες πριν διοργανώναμε ένα μεταμεσονύκτιο παιχνίδι πόκερ που υποτίθεται ότι θα κρατούσε όλο το βράδυ, αλλά σε αντίθεση με αυτούς που είχαν έρθει εξοπλισμένοι με τράπουλες και μάρκες στην εκδρομή, κάποιοι άρχισαν να αισθάνονται κουρασμένοι. Τζίφος λοιπόν. Κάθισα στο δωμάτιο και ειλικρινά κατάλαβα τι σημαίνει να μην έχει τίποτα καλό η τηλεόραση. Βαρέθηκα, αλλά δεν με έπαιρνε και ο ύπνος, έτσι κάθισα και μιλούσα με το Σ., ενώ περιμέναμε τον τρίτο του δωματίου, τον Μ. αποκαλούμενο και "προδότη, αφού ήταν συνέχεια στα διπλανά δωμάτια ,ι να έρθει να κοιμηθεί. Βέβαια θα μπορούσαμε να κάναμε κανένα πάρτυ, αλλά τι νόημα θα είχε, αφού ως γνωστόν το σχολείο μου δεν έχει κορίτσια, ενώ οι μουσικές προτιμήσεις μας είναι η μέρα με τη νύχτα. Από Γονίδη μέχρι μέταλλο βαρύ και ασήκωτο.. Άστο λοιπόν.
Κοιμήθηκα στις 4 και ξύπνησα 5 ώρες μετά για το πρωινό, έτοιμος να περάσω όσο καλύτερα μπορώ αυτές τις ώρες που απομένουν, και τα κατάφερα! Αρχικά πήγαμε στην εκκλησία του Αγ. Ανδρέα. Πολύ ωραίος και μεγαλοπρεπής ναός με ενδιαφέρουσα αγιογράφηση. Συγκρατώ την εικόνα της Παναγίας στο ιερό που "σκεπάζει" την πόλη της Πάτρας.
Βγάζουμε τις απαραίτητες φωτογραφίες έξω απ' το ναό και επιβιβαζόμαστε στο λεωφορείο με προορισμό την οινοποιία Αχάια-Κλάους. Στο δρόμο συναντάμε και το υπέροχο παμπελοποννησιακό στάδιο, ενώ 5 λεπτά μετά βρισκόμαστε έξω απ την πέτρινη πύλη της οινοποιίας. Εδώ βρισκόμαστε σε ένα άλλο κόσμο. Μόλις λίγα χιλιόμετρα έξω απ' την Πάτρα και λες και ο χρόνος έχει σταματήσει (πολύ συνηθισμένη έκφραση, αλλά ταιριάζει..). Πέτρινα σκοτεινά κτήρια με μυρωδιά ώριμης μαυροδάφνης να γεμίζει το χώρο με τα μεγάλα δρύινα βαρέλια. Αν και προσωπικά δεν πίνω τίποτα οινοπνευματώδες (ούτε και ανθρακικό, απλώς δεν μ' αρέσει, δεν ξέρω γιατί..) και η γεύση του κρασιού δεν με συγκινεί, βρισκόμενος σ' αυτό το χώρο κατάλαβα γιατί το κρασί είναι μια ιεροτελεστία με χιλιάδες "πιστούς". Σ' αυτό βοήθησε και η πολύ καλή ξεναγός η οποία με απλά λόγια μας είπε όσα θέλαμε να μάθουμε. Η οινοποιία ιδρύθηκε το 1861 από το Γερμανό Κλάους, ο οποίος έδωσε την ονομασία "Μαυροδάφνη" στην γνωστότερη ποικιλία της οινοποιίας, από το όνομα μιας Ελληνίδας που αγάπησε. Τα βαρέλια χρονολογούνται από τα τέλη του 19ου αιώνα και είναι από τα παλαιότερα του κόσμου. Είναι ταξινομημένα κατά χρονολογία παραγωγής και το κρασί που εξατμίζεται από κάθε βαρέλι συμπληρώνεται από κρασί της επόμενης χρονιάς. ¨Ετσι υπάρχει μια συνέχεια. Εντύπωση μου κάνανε τα τεράστια σκαλιστά βαρέλια, καθώς και τα πολλά μικρότερα που ήταν αφιερωμένα σε σημαντικές προσωπικότητες που πέρασαν από την οινοποιία (όπως ο πατριάρχης, η Νάντια Κομανέντσι, Ο Κάρολος Παπούλιας και άλλοι.) Ιστορικό ανέκδοτο: Το '40 οι Γερμανοί σεβάστηκαν την οινοποιία και έβαλαν και φρουρά να την προσέχει, ήταν βλέπετε Γερμανός ο Κλάους, ενώ επίσης πολλά βαρέλια ήταν αφιερωμένα σε Γερμανούς, οπότε λογικό... Μετά πήγαμε στην κάβα, ένα πολύ όμορφα διατηρημένο χώρο με πολύ ωραία θέα στην πόλη της Πάτρας, απ' όπου και προμηθευτήκαμε κρασιά, με πρώτο και καλύτερο την τοπική Μαυροδάφνη Κλάους.
Κάναμε μια τελευταία βόλτα στην πόλη της Πάτρας, φάγαμε και βγήκαμε φωτογραφίες. Για την Πάτρα, αυτά τα πράγματα διαπίστωσα:
το καρναβάλι έχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ σημασία για την Πάτρα
έχει πολλές πλατείες (φοβερή η πλατεία ρολογιού, την λάτρεψα)
έχει πολλή καλή ρυμοτομία
αν και δίπλα στη θάλασσα είναι λίγο αποκομμένη απ' αυτή
έχει πολλούς μετανάστες και δυστυχώς και χρήστες ναρκωτικών
έχει άναρχη δόμηση.
Είναι μια μεγάλη επαρχιωτική πόλη, με πολυκατοικίες, γεμάτη ταμπέλες, λίγα όμορφα σπίτια αλλά κυρίως χωρίς κάποιο ιδιαίτερο χρώμα. Αυτήν την εντύπωση μου έδωσε τις 2 μέρες που την είδα.

Έφτασε η ώρα να μπούμε στο λεωφορείο και να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού. Η εκδρομή όμως δεν τέλειωσε! Ο οδηγός-DJ άρχισε να βάζει βαριά λαικά όπως "Αχάριστη και αλήτισσα", "Θέε μου την δεύτερη φορά" και άλλα πολλά και φυσικά έγινε ο ΧΑΜΟΣ. Αν και δεν ακούω τέτοια μουσική ήταν υπέροχα, αφού έφτασα σε σημείο να τραγουδώ και εγώ:
Αχάριστη κι αλήτισσα
για πες μου τι σου ζήτησα;
μια αγάπη, μια παρηγοριά..
(δεν θυμάμαι τι λέει μετα...)
Είχα και εγώ φέρει τα ηχεία του ipod και βάζαμε Ρουβα και άλλα τέτοια, με αποτέλεσμα το λεωφορείο να έχει φτάσει στο τσακίρ κέφι. Μέχρι και ζειμπέκικο χόρεψαν μερικοί (εγώ βαρούσα παλαμάκια...).
Ευχαριστίσαμε τους καθηγητές που ήταν τόσο καλοί μαζί μας (ήμασταν όμως και εμείς καλοί)
και ευχόμασταν να πετύχουμε κανένα μποτιλιάρισμα για να φτάσουμε όσο πιο αργά μπορούμε στην Αθήνα. όμως όπως λέει και η Nelly Furtado (ψιλοάσχετο...)
All good things come to an end...

Υ.Γ: Επίσης τα καλά πράγματα αργούν (πχ να γραφτούν). Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...