Έρχονται Χριστούγεννα...

Άλλη μια δύσκολη μέρα πέρασε...
Το δρόμο έχει πλημμυρίσει η γνώριμη μυρωδιά των μελομακάρονων που μόλις βγήκαν απ' το φούρνο, ανακατωμένη με την υγρασία που επικρατεί στην ατμόσφαιρα. Καθώς περπατά παρατηρεί τα στολισμέαη δέντρα των καταστημάτων που ξεχωρίζουν μέσα από τις βαρυφωρτωμένες βιτρίνες τους. Του φαίνονται όλα τόσο ψεύτικα, άψυχα και ομοιόμορφα, χωρίς κανένα ενδιαφέρον. "Τουλάχιστον το δικό μου έχει κάτι ..." σκέφτεται. Αρχίζει να σιγοτραγουδά το αγαπημένο του μελαγχολικό τραγούδι χωρίς να έχει αντιληφθεί την παρουσία μιας γριούλας, που τώρα τον κοιτά κάπως περίεργα. Κάνει πως χασμουριέται και συνεχίζει το δρόμο του.
Φτάνει στο σπίτι. Χτυπάει ρυθμικά την ξύλινη πόρτα. Στο μεταξύ το γατί έχει ήδη προλάβει να πάρει την κατάλληλη θέση έτσι ώστε με το που θα ανοίξει η πόρτα να προλάβει να χωθεί μέσα. Πάει και κάθεται δίπλα στο έλατο. Είναι μεγάλο και πραγματικό, φορτωμένο με εκατοντάδες μικρά, αστραφτερά μπιχλιμπιδάκια. Δίπλα στη γλάστρα του, περιμετρικά βρίσκονται πολλές πολύχρωμες σακούλες και κουτάκια. "Καταναλωτισμός", σκέφτεται... ή μήπως αγάπη; Επικεντρώνει την προσοχή του στα λαμπάκια φούσκες του δέντρου που ο ίδιος έχει διαλέξει Του αρέσει να τα ρυθμίζει έτσι ώστε να αναβοσβήνουν αργά - αργά. Προσπαθεί να κρατήσει την εικόνα που έχουν λίγο πριν σβήσουν. Μικρές μαγικές φλογίτσες εδώ κι εκεί. Σκοτάδι για λίγο... Το μόνο που φωτίζει για αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα το δωμάτιο είναι τα δύο κεράκια που βρίσκονται μπροστά από τη φάτνη και φωτίζουν με ένα απόκοσμο φως τις μορφές του Ιωσήφ και της Παναγίας.
Και τότε θυμήθηκε ότι κάπου, κάποτε, κάπως ένας Θεός γεννήθηκε...