No More English...

Είμαστε παράξενα όντα εμείς οι άνθρωποι. Περιμένουμε πως και πως να τελειώσουμε μια εργασία, κι όταν πια είμαστε στο τέρμα κάνουμε λίγο πίσω, διστάζουμε.
Σήμερα ήταν η τελευταία φορά που έκανα αγγλικά (αν θεωρήσουμε ότι θα πάρω επιτέλους αυτό το Proficiency). Όταν τέλειωσε το μάθημα όλοι οι συμμαθητές χαιρέτησαν την καθηγήτρια μας, την κα. Margaret και έπειτα ο καθένας τράβηξε για το σπίτι του, διαφορετικές πορείες διαφορετικές κατευθύνσεις..
Στέκομαι μπροστά από το ψυγείο όπου βρίσκεται καρφιτσωμένο το πρόγραμμα αυτής της σχολικής χρονιάς. Δευτέρα- Τετάρτη- Παρασκευή Αγγλικά, με χοντρά πατημένα γράμματα. Παίρνω ένα μολύβι και αρχίζω να διαγράφω τις μέρες των αγγλικών.
Παράξενο !
Αν και πριν νόμιζα ότι αυτό θα το έκανα με πολύ ευχαρίστηση, τώρα το μυαλό μου είναι αλλού. Αντί να διαγράφω μέρες και ώρες, τώρα μου φαίνεται σαν να διαγράφω τα πρόσωπα των συμμαθητών μου. Αλήθεια πότε θα τους ξαναδώ ;
Στη διάρκεια αυτού του χρόνου κάποιοι έγιναν φίλοι μου, κάποιοι αντίθετα αδιαφόρησαν, σε λίγα χρόνια γι αυτούς δεν θα 'μαι παρά μια μακρινή ανάμνηση, ένα όνομα και τίποτε άλλο. Οι δρόμοι μας για ένα χρόνο συνέπιπταν, τώρα όμως ακολουθεί ο καθένας μας κι από μια διαφορετική πορεία, προς μια άλλη διαφορετική κατεύθυνση, αλλά που ξέρεις ίσως στην τελική αυτοί οι δρόμοι μπορεί και να ξανασυναντηθούν.
Έστω και για μια στιγμή...