Ένα Φίδι στο Μοσχάτο

Ήταν Παρασκευή μεσημέρι και εγώ ύστερα από μια κουραστική εβδομάδα στο σχολείο έφαγα και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου για να διαβάσω τα τελευταία αθλητικά νέα. Δεν είχαν περάσει ούτε 10 λεπτά όταν ο μικρότερός μου αδερφός ,ο Θεοφάνης , ανεβαίνει δυο-δυο τα σκαλιά της μεγάλης μαρμάρινης σκάλας φωνάζοντας « Ένα φίδι ,ένα φίδι είναι στην αυλή ». Φυσικά δεν τον πίστευσα όμως μετά από λίγο γεμάτος περιέργεια κατέβηκα στην αυλή για να δω το «φίδι» που είχε τάχα δει ο Θεοφάνης .
- Εδώ ,εδώ κρύφτηκε, έλεγε σε εμένα και στον άλλο μου αδερφό ,τον Παρασκευά . Όπως γύρναγα από το πιάνο το είδα να μπαίνει σ’ αυτό τον νεροχύτη ,και έδειξε τον αναποδογυρισμένο ,μαρμάρινο νεροχύτη που είναι ακουμπισμένος εδώ και χρόνια δίπλα στην εξώπορτα .
- Είσαι σίγουρος ; τον ρώτησα .

- Φυσικά και είμαι σίγουρος . Σου λέω το είδα με τα ίδια μου τα μάτια
- Το είδες να μπαίνει μέσα στον νεροχύτη ;
- Ναι

Σε λίγο ήρθε και η μητέρα μου .Αυτή σκέφτηκε μια πιο πρακτική λύση για να διαπιστώσουμε αν πράγματι υπήρχε κάποιο φίδι που κρύβεται κάτω από τον νεροχύτη .Έβαλε φωτιά σε μια εφημερίδα και μετά την τοποθέτησε μέσα στην τρύπα του παλιού νεροχύτη με πολύ προσοχή .Μας εξήγησε ότι ο καπνός διώχνει τα φίδι ( δηλαδή στην ουσία τα φίδια φεύγουν για μην πεθάνουν από ασφυξία ) . Παρ’ όλα αυτά κανένας από εμάς δεν είδε τίποτα.
Ο χρόνος περνούσε χωρίς να έχει φανεί ακόμα το «φίδι» και είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι το μόνο μέρος στο οποίο μπορεί να βρισκότανε ήταν στην μεγάλη φαντασία του Θεοφάνη , ή ότι είχε φύγει χωρίς να το καταλάβουμε. Παρ’ όλα αυτά τίποτα από τα δύο δεν είχε συμβεί ,για τον απλούστατο λόγο ότι εγώ ο ίδιος μετά από λίγο είδα το κεφάλι του φιδιού να ξεπροβάλλει κάτω από τον μαρμάρινο νεροχύτη .Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που είχα δει φίδι στην Αθήνα .Πριν από δύο χρόνια (αν και το είχα σχεδόν ξεχάσει) είχα ξαναδεί ένα μικρό ,παρδαλό φίδι να περνά δίπλα μου ,στο πεζοδρόμιο, σε μια άλλη οδό του Μοσχάτου .Το φίδι είχε βγει σχεδόν όλο απέξω και εμείς μαγεμένοι κοιτούσαμε το υπέροχο φολιδωτό του δέρμα. Ήταν περίπου 1,5 μέτρο ,μπεζ με έντονους πορτοκαλί ενωμένους ρόμβους οι οποίοι είχαν γύρω τους ένα μαύρο περίγραμμα .Φαινόταν πραγματικά εξωτικό. Η μητέρα μου μάλιστα δεν έχασε την ευκαιρία να του βγάλει μερικές φωτογραφίες και να το βιντεοσκοπήσει καθώς πέρναγε ανάμεσα από τα μαρούλια του μικρού μας λαχανόκηπου. Στο μεταξύ σκεφτόμασταν τι θα το κάνουμε: θα το σκοτώσουμε ; θα το αφήσουμε να φύγει ;Κι αν είναι οχιά τι θα κάνουμε; αν μας τσιμπήσει ; Προς το παρόν υπερίσχυε η άποψη του Παρασκευά ο οποίος ( σαν οικολογικά συνειδητοποιημένος άνθρωπος που είναι) έλεγε να μην το σκοτώσουμε και να το αφήσουμε να πάει όπου θέλει. Όμως δυστυχώς δεν προλάβαμε να αποφασίσουμε τι θα το κάνουμε διότι , ξαφνικά μπήκε μες’ το υπόγειο του σπιτιού μας.
Μην μπορώντας να κάνουμε τίποτα απολύτως επιστρέψαμε στο σπίτι γεμάτοι περιέργεια να δούμε τι είδους φίδι ήταν αυτό που είδαμε.
Έπειτα από χρονοβόρες αναζητήσεις σε εγκυκλοπαίδειες και internet αποδείχτηκε ότι το φίδι άνηκε στο είδος Elephe situla . Το Elephe situla ή πιο απλά το "σπιτόφιδο" όπως το λέμε στην Ελλάδα είναι ένα από τα προστατευόμενα είδη φιδιών, ιδιαίτερα διαδεδομένο στην χώρα μας καθώς και σε όλα τα Βαλκάνια . Είναι από τα πιο γνωστά
φίδια- κατοικίδια στην Αμερική και είναι εντελώς ακίνδυνο .Μπορεί να φτάσει τα 3 μέτρα σε μάκρος και τρέφεται κυρίως με ποντίκια και άλλα τρωκτικά , καθώς και με διάφορα είδη εντόμων γι αυτό και παλιά πολλά άνθρωποι είχαν στα σπίτια τους ένα τέτοιο φίδι το οποίο και το ονόμαζαν σπιτόφιδο,ονομασία που έχει μείνει μέχρι σήμερα.
Τελικά καλύτερα που δεν το σκοτώσαμε . Τώρα που θα’ ναι στο υπόγειο θα μας απαλλάξει από κάθε είδους τρωκτικό
Στο internet διάβασα ότι πρόσφατα έχουν βρεθεί αρκετές φορές φίδια ακόμη και στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας ( στην Σταδίου ,στην Κοραή ) τα οποία συνήθως ξεπηδούν από τους αρχαιολογικούς χώρους όπου έχουν βρει καταφύγιο τρομάζοντας οδηγούς και πεζούς και δημιουργώντας στιγμές απείρου κάλλους
( εδώ μια μύγα βλέπουν μερικοί και τρέχουν ,για φαντάσου να δουν φίδι…) .
Πάντως ότι και να λεν οι οικολογικές οργανώσεις ,πρέπει μόνοι μας να καταλάβουμε ότι για το καλό όλων τα φίδια και τα υπόλοιπα ζώα που απέμειναν στην Αθήνα πρέπει να συνεχίσουν να επιβιώνουν .Ειδ’ άλλως θα ζούμε σε μια άχρωμη και νεκρή πόλη όπου το μόνο ζωντανό είδος θα είναι ο άνθρωπος .