Μ. Δευτέρα

Από το συναξάριο: "Τη αγία και Μεγάλη Δευτέρα μνείαν ποιούμεθα του μακαρίου Ιωσήφ του Παγκάλου και της υπο του Κυρίου καταρασθείσης και ξηρανθείσης συκής".

Δηλαδή: Θυμόμαστε τον Ιωσήφ που κατάφερε να αντισταθέι στον πειρασμό (τη γυναίκα του Φαραώ ), καθιστώντας τον ευτό του ελπίδα για την οικογένεια του, και η σωφροσύνη και το μυαλό του καταφέρνουν να σώσουν την ψυχή του. Επίσης θυμόμαστε την παραβολή της ξηραμένης συκιάς, που συμβολίζει την Εβραική συναγωγή. O Χριστός την καταριέται και την ξηραίνει, όπως ξυραίνονται και μαραζώνουν πνευματικά οι άνθρωποι, που αν και Τον γνώρισαν, δεν τον θεωρούν Σωτήρα και Λυτρωτή του ανθρωπίνου γένους.

Στην εκκλησία: Ψέλνεται ο "Νυμφίος"
Τον Νυμφώνα σου βλέπω Σωτήρ μου κεκοσμημένο,
και ένδυμα ουκ έχω ίνα εισέλθω εν' αυτώ.
Λάμπρυνον μου την στολήν της ψυχής,
Φωτοδότα κα σώσον με.